Στις αρχές του αιώνα, ο Lindemann, επιβεβαίωσε πειραματικά την αιτιοπαθολογική συσχέτιση της ανοσίας με τις σπειραματονεφρίτιδες. Έκτοτε τα διάφορα πειραματικά μοντέλα πρόκλησης σπειραματονεφρίτιδας (ΣΝ) βοήθησαν σημαντικά στην διευρένυση της παθογένειας των νεφρικών νοσημάτων. Οι κύριοι μηχανισμοί πρόκλησης ανοσολογικής βλάβης που έχει σχέση με τη χυμική ανοσία είναι από τη μία η δημιουργία αντισωμάτων που στρέφονται εναντίον αντιγόνων του σπειράματος και από την άλλη ο σχηματισμός κυκλοφορούντων ανοσοσυμπλεγμάτων, από τη σύνδεση αντισωμάτων με διαλυτά αντιγόνα, που εναποτίθενται στο σπείραμα και στα αγγεία. Πέρα από τη συμμετοχή της χυμικής ανοσίας έχει υποστηριχθεί και η συμμετοχή της κυτταρικής ανοσίας στην παθογένεια των ΣΝ.

Τα κλινικά σύνδρομα με τα οποία μπορεί να εκδηλωθεί μία ΣΝ είναι:

1. Οξύ νεφριτιδικό σύνδρομο. Χαρακτηρίζεται από αιφνίδια εγκατάσταση αιματουρίας, λευκωματουρίας, μείωση της σπειραματικής διήθησης, υπερφόρτωση της κυκλοφορίας με οίδημα και ολιγουρία.
2. Ταχέως εξελισσόμενη ΣΝ. Πρόκειται για νεφριτιδικό σύνδρομο με προοδευτική εγκατάσταση και πλήρη απώλεια της νεφρικής λειτουργίας σε διάστημα από λίγες ημέρες έως μήνες.
    
3. Χρόνια ΣΝ. Πρόκειται για βραδεία και προοδευτική επιδείνωση της νεφρικής λειτουργίας με συνοδό αιματουρία και λευκωματουρία. Η εξέλιξη είναι προιούσα με κατάληξη τη νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου μέσα σε διάστημα λίγων ετών.
    
4. Ασυμπτωματική λευκωματουρία και/ή αιματουρία. Η λευκωματουρία είναι μεμονωμένη, μη νεφρωσικού εύρους, χωρίς υπέρταση ή νεφρική ανεπάρκεια. Η υποτροπιάζουσα αιματουρία εμφανίζεται μετά από λοιμώξεις, χωρίς υπέρταση  ή οίδημα.
    
5. Νεφρωσικό σύνδρομο. Χαρακτηρίζεται από λεύκωμα ούρων 24ώρου μεγαλύτερο από 3 gr/24 ώρο, υπολευκωματιναιμία, υπερλιπιδαιμία και οίδημα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι ασθενείς έχουν σημεία και συμπτώματα υπογκαιμίας.